Als kind speelde ik graag buiten in de tuin met mijn zussen. En samen met de buurjongens bouwden we kampen op de Teut in Zonhoven.
Mijn pa was bij het bestuur van de gemeentelijke Volkstuin en hij durfde al eens te experimenteren met biologisch tuinieren. Ik herinner mij nog steeds de heerlijke geur en smaak van de tomaten, vers geplukt uit de serre. De mindere kant was dat we soms moesten helpen aardappelen rapen. Dat deed ik natuurlijk een stuk minder graag (lacht).
Ergens onderweg raakte ik het natuurspoor toch kwijt, zoals zovelen denk ik. Door mijn drukke leven als fulltime juf in de kleuterklas, als zorgende mama van twee prachtige kinderen … Tot het mij teveel werd en ik op een gegeven moment door een burn-out verplicht werd om thuis te blijven.
De natuur heeft mij toen uit een diepe, zwarte put geholpen. Lange wandelingen in het bos, proberen te tuinieren in de hof zoals onze pa dat vroeger deed, harken in de kippenren, kokerellen met groentjes van Hartenboer, het gaf mij zoveel voldoening en deed mij terug lachen. Ik kreeg opnieuw kracht en energie om te genieten van al het mooie in mijn leven.
Het werd één van de belangrijkste lessen uit mijn leven. In ons hectische leven met al onze luxe en verlangens, vergeten wij te dikwijls onze echte basis: Moeder Natuur. Wij maken te weinig tijd om te genieten van al het mooie, in al zijn eenvoud, gratis maar zo waardevol.
Het was voor mij ook een signaal om, ondanks mijn beperkte kennis van de natuur, toch voor mijn nieuwe job te gaan. Nu ben ik medewerkster bij het MOS-team (Milieuzorg Op School) en breng ik met veel gedrevenheid meer liefde en bewustzijn voor de natuur bij aan de kinderen van onze Limburgse scholen. En misschien stroomt een stukje daarvan wel door naar jou via jouw kind of kleinkind …?
